(پیرامون نامه عده ای به رهبری)
حدود دو، سه سال پیش ما پیگیر مسائل کشاورزای منطقه درود زن شدیم.
از اول آشنایی با مسئله تا مطرح شدنش رو پیش بردیم و جلسه گذاشتیم با کشاورزا و... بعدش این دوستان که مطلع شدن تماس گرفتن که آقا چیکار می خواید کنید برای قضیه، خیلی مهمه و مردم متضرر هستن.
گفتیم همونجوری که مساله رو شروع کردیم، پیگیریم که کمک کنیم به کشاورزان حالا در قالب کارها و مدلی که داشتیم. ولی بنا نداشتیم بیانیه تند و تیز بزنیم تو اون زمان چون هنوز شرایط برای رسانه ها و افکار عمومی روشن نشده بود و...
دوستان گه گاه میگفتن بجنبین، با این روش شما کار بجایی نمیرسه،
بیانیه بدین.
ما داشتیم کار خودمونو انجام میدادیم.
یک دفعه دیدیم آقایان بیانیه تند و تیز دادن علیه مسئولین ذیربط قضیه و تهدید به اقدام انقلابی.
حالا فضا چطور شد؟
اول اینکه اون بیانیه چون هیچ زمینه قبلی و بعدی نداشت و فقط یه بیانیه صادر شد هیچ کمکی به کشاورزا نکرد.
(همون نکته وحید جلیلی که آقایان یک بیانیه میدن و میرن تا سال بعد، بعدش توقع دارن دیگه جمهوری اسلامی اصلاح شده باشه)
دوما چه از طرف اون ادارات دولتی ذی ربط و چه از طرف برخی نهاد ها ما متهم میشدیم و یجورایی سنگ افتاد جلو پامون.
در حالی که اون آقایان فکر می کردن یک کنش انقلابی عدالتخواهانه زدن.
ولی این جوانب رو داشت...
الان هم قطعا نامه کذایی هزینه هایی به مراتب سنگین تر و حتی جبران ناپذیر برای جریان آرمان خواهی و انقلابیون دیگه داره.
اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا...